Sizi Hayrunnisa Karaman kardeşimizin hacmi küçük ama imaj dünyası büyük ve metaforik dili güçlü kısa, özlü ve güzel metniyle baş başa bırakıyorum:
“CAMİLER PROTESTANİZE EDİLEMEYECEK!
Yolda karanlığın çöktüğü anda, yalnızca ışıklar belli olur.
Cami ışığı tâ uzaktan haber eder varlığını...
En çok da bu ışığa âşinadır cami âşığı...
Çünkü varlığın hakikatinin taşta ve taşla etme kemiğe bürünmesidir cami, Hakikat’in varlığının...
Hakikatin ışığının: Işığın hakikatinin.
Yalnızca hakikatin ışığının sadâsı saçılır etrafa caminin minarelerinden ve her yerinden...
Cami ışıklarını gördüğünüzde orada bir hayat olduğunu anlarsınız. Çünkü yaşamanın adıdır cami. Camiyi yaşamaktır “yaşamak”.
İnsan, varlığın “öz”üdür. Cami, bu özün özgürlüğüne kavuştuğunu hissettiği yegâne mekânıdır bu dünyada.
Cami “öz”ünden koparılamayacak! Camilerin içi boşaltılamayacak! Camiler Protestanize edilemeyecek!
“Biz” burada olduğumuz sürece... Biz buradayız, buradaydık ve burada kalacağız...
Kişi, caminin ruhunu yaşayınca özü de, sözü de hakikati haykırır.
Bâtılın karşısında minare gibi dimdik olur. Ferşten arşa; köklerden göklere yükselir...
Hakk’ın karşısında hilâl edasıyla belini bükerek aczini bilir...
“Camisiz” bir toplum düşünülemez. Camisiz’seniz “cem”siz’siniz demektir. “Cem” olmadan toplum olunmaz!
Yoğrulmadan doğrulunur mu?
Doğrulamadan doğrultulur mu?
Hilâl olup yoğrulacak, minare olup doğrulacak, minber olup doğrultacak!
Hilâl gibi beli bükük ama özünden, derinden ve kendi “nehir”inden...
Bu duruş, kurtuluş olacaktır!
Bu duruş, susuzluğa su sunuş olacaktır!
Ve bu duruşla gerçek olacaktır, “ol”uş ve doğruluş...
İnşallah...”
Kaynak / Yeni Şafak Gazetesi