İnsanı insan yapan, İMAN’dır. Yaradılışımızın hikmeti-sebebi budur. Şuur ve irade ile iman etmek insana mahsustur. Biliyoruz ki, şuur ve iradeye sahip olmayan varlıklar da, iman mihverinin çekimine tabidir. Kendi halleriyle, kendi hallerinin diliyle Cenab-ı Hakk’ı bilirler, tesbih ederler. Kainat böyle vardır, bununla kaimdir. Mihverinden tamamen koptuğu an yokluğa yuvarlanır. Tam karanlık, mihverden fırlayıp boşluklarda yok olmaktır. Eğer bir sürü çirkinliğe rağmen, varoluş devam ediyorsa; biliniz ki o varoluşun ardında iman irtibatlarını sağlayanlar bulunmaktadır. Işık, bir yerlerden, yine de gelmektedir.

Tarih’e bakınız. Tam zulmet ne zaman meydana gelir gibi olmuşsa, bir kemal zuhuru doğuvermiştir. Devamlılığın sırrı budur. Kâinatın-hayatın, ruhu Kur’an’dır, Kur’an’a imandır. O iman ne kadar intişar edebiliyorsa ne kadar ışıyabiliyorsa, bu kâinat o kadar aydınlıktır. Tefekkür, aynı aydınlığın meyvesidir. Sloganların bağırıp çığırmanın yerini nefs muhasebesi almalıdır. Tefekkürün, tezekkürün olmadığı yerde her zaman boşluk vardır fark edilmese de.

Hakikat adına ne kadar doğruluk, güzellik, iyilik tezahürleri varsa, hepsinin aslı ve özü Kur’an’dadır. Biz, öz’den, asıl’dan bahsediyoruz. Doğruluk, güzellik, iyilik, hakikatin öz ile, asıl ile ilgili bütünlüğünü ifade eder. Kulluk ve emanet şuuru olmadan olmaz. Peygamberimizin “Size iki emanet bırakıyorum. Onlara sımsıkı sarılırsanız yolunuzu hiç şaşırmazsınız. Biri Allah’ın kitabı, diğeri de Peygamberinin Sünneti’dir.” Buyruğunu unutmayalım. Her hal ve şartta yaşanan dinimiz İslâm’ı bizler de her zaman, her mekân ve her zeminde yaşayalım, yaşatalım. 

Amaç başkadır araç başka. Gaye başka, vesile başka. Karıştırmamalıyız. Biz ezilip çiğnenebiliriz ama Peygamber ve O’nun sünnetini ezdirmemeliyiz. Hiçbir şey için Ayet ve Hadis gölgede bırakılmaz. 

İnsanın kendi fıtratıyla boğuşan çelişkilerden uzak durabilmesidir. Tevekküldür, itidaldir, istikamettir Dünyanın sancısı, İslam’a, Kur’an’a yaklaşma ihtiyacının sancısıdır. Unutmayalım, İslam’sız hayat olmaz. Hayat İslam’dır çünkü.

Sekülerliğin panzehiri, sadece İslâm’dır. Batılılar, bunu fark ettikleri için, İslâm’ı tehdit ve tehlike olarak konumlandırmışlardır. İslam karşıtlığı; ruhu yok eder. Millet olma ruhunu da ümmet olma ruhunu da, insan olma ruhunu da berhava eder. İslam’ın devlet anlayışında, görevlerin birer “emanet” olduğu düşüncesi vardır. “Emaneti” kollama İslam ahlakının belirgin bir özelliğidir. “Emaneti” korumak, ona zarar vermemek, geliştirmek ve zamanı gelince sahibine vermek, müminin görevidir. Emanete ihanet etmemek, emaneti sadakatle korumak, bu görevin unsurlarındandır. Kendi değerlerinden habersiz kitle; İslâm ülkelerinin durumunu gösteriyorlar. İslâm ülkesi de İslâm devleti de yoktur. İslam’ın devleti, Allah’ı hiç unutmayan, en ufak bir kıpırdanışta ve kımıldanışta bile onun razılığını ve buyruğunu yerine getirmeyi amaç edinmiş bir kudret olacaktır. İslam inancı, sadece kişilerin inancı değildir. İslam toplumunun da İslam devletinin de inancıdır. Bunun olmayışının sıkıntısı çekiliyor.

Türkiye, tarihinin dönüm ve ayırım noktalarından birinin eşiğine gelip dayandı. Batılı insan; sekülerleşerek özgürleştiğini sandıkça, ruhunu kaybetti. Ruhunu kaybettikçe, insanlığını yitirdi. İnsana, tabiata, dünyadaki bütün varlıklara, insafsızca saldırdı. Sonuçta, tabiatı da diğer kültürleri ve medeniyetleri de durdurdu ve öldürdü. Kutsalı yok eden veya yok sayan bir yapı yahut bu yapıdaki insan, aslında kendisini, kendi ruhunu öldürdüğünü de fark etmedi. Bu “vahşet medeniyeti” içinde yetişen insan ruhunu da hayatın manasını da insanı da öldürmüştür. 

Dünya İslam’a muhtaç; çünkü insanlığı buhrana sürükleyen meselelerin çözümü İslam’da Dünya bizi bekliyor; çünkü o çözümleri gösterebilecek izahları biz yapabiliriz. Bu sözlerimiz imtiyaz değildir;”mesuliyet ihtarı”dır”! Sorumluluk uyarısını önce kendimize sonra da insanlığa yapalım.

https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/yasar-degirmenci/dunya-islama-muhtac-43744.html