Bir gün Mescid-i Nebi’de Hz. Peygamber (sav) Allah’ın ne kadar merhamet sahibi bir Rahman olduğundan söz ederken oradaki sahabeden birisinin heyecana gelerek şöyle dediği aktarılır: 

“Böyle bir Allah’a ibadet edilmez mi?

Böyle bir Rabbin kulu olunmaz mı hiç?”

Rabbimizi daha iyi, daha derin bir ilimle tanıyıp ayetlerini tefekkür ettikçe bu onur ve izzeti, bu huzur ve itminanı öylesine coşkun ve derinden hissederiz.

Böyle güzel bir Rabbin güzel kullarıyla aynı yolda yürümek, aynı davanın erleri olmak da onurlandırır ve coşkuda tutar yüreğimizi. Tarih boyunca –selam üzerlerine olsun- bütün peygamberler ve onların yardımcıları, arkadaşları, arkalarından yollarını takip edenler, hayatlarını okudukça hayran olduğumuz ve ‘kendilerine nimet verilenlerin yoluna’ hidayet olmayı her gün defalarca Rabbimiz’den istediğimiz örneklerimizdir.

Ve sanki tüm bu güzel yol arkadaşları çok öncelerde kalmış gibi hissettiğimiz bir garip zamanda, Gazze’deki yiğitlerle aynı vakti solumanın onur ve izzeti aylardır coşkun bir nehir olup aktı içimize. Sarıp sarmaladı günlerimizi…

Bir acı; gökleri ve yeri sarsan bir acı nasıl bu kadar asil karşılanır, gördü gözlerimiz. Rasul’ün (sav) İbrahim’ine vedasının benzerlerini yaşadık Gazzeli anne- babaların, dedelerin, çocukların bitmeyen vedalarında.

‘Göz yaşarır, kalp hüzünlenir ama dilden asla Rabbi’nin razı olmayacağı sözler çıkmaz.’

Direnişin ve asla teslim olmamanın ne büyük güç, ne büyük silah olduğunu öğrendik…

Sayfalarca kelimeyle teselli verilemeyecek kalplerin, ‘hasbunallah ve ni’mel vekil’ ile kana kana teselli pınarından içirilip teslimiyetle rızıklandırıldıklarına şahit olduk.

Daha kaç zaman şahitliğimiz sürer bilemiyorum…

Ama önceleri hayıflandığımız bu çağda –utancı bol olsa da- Gazzeli kardeşlerimle aynı zamana denk geldiğim ve böyle bir direnişe şahitlik ettiğim için büyük bir coşku ve onur hissediyorum.

İzzetin sahibi el-Aziz olan Rabbimizden hepimizi, tüm mü’minleri direnişle izzetlendirmesini ve bu vesileyle apachi helikopteriyle ölmeyi diğer ölümlere tercih eden ve 20 sene önce bir apachi helikopteriyle şehit edilen Abdulaziz Rantisi’nin ve adlarını dahi bilmediğimiz tüm yiğitlerin şehadetlerini kabul etmesini diliyorum.