Âlemlere rahmet olabilmesi için önce o dünyaya hâkim olması, o topraklara varis olunması gerekmektedir.

Rahmetin doğup kendini gösterebilmesi, merhametin tecelli edebilmesi için cihadla birlikte bulunması gerekmektedir.

Onun içindir ki Rabbi onu âlemlere rahmet olarak gönderirken elinde kılıcıyla göndermiş;

“Ben kıyamete yakın elinde kılıcıyla gönderilenim, rızkım mızrağımın ucunda, kılıcımın gölgesi altında kılınmış, benim emrime muhalif olanlara zillet alçaklık yazılmıştır” buyurmuştur. (Buhari,  Müsned, Cihad bölümü)

Kılıç ve merhamet asla birbirlerinden ayrılamazlar. Bulunduğu yere hakim olamayanlardan rahmet ve merhamet tecelli edemez.

Yaklaşık kırk yıl önce “Cihad – Zikir Ayrılmazlığı” demiştim ve bu isimle bir kitapçık yazıp yayınlamıştım.

Bugün aynı duygu ve düşüncelerle “cihad – rahmet, merhamet ayrılmazlığı” diyorum.

Bu yılki Mevlid etkinliklerinde Rasulullah’ı (sallallahu aleyhi vessellem) “Cihad Önderi” olarak anarken, O’nun aynı zamanda âlemlere rahmet olduğunu unutmuyoruz.

Zaten “üsvetün hasenetün  - en güzel örneklik” ayetlerinin cihad ayetlerinin arasında bulunması da dikkatimizden kaçmamalıdır.

Yani cihad demek rahmet demek, fetih demek, merhamet demektir.

Hem de sadece müminler için değil iman etmeyenler için de rahmet ve merhamettir. Çünkü kılıç sadece elinde kılıcı olanı değil karşısındakini de korur.

Peygamber Aleyhisselam yirmi üç yıl gibi kısa bir müddette tarihin en büyük medeniyetini kurmuş ama gerek kendi ashabından gerek düşmanlarından kaybedilen can öylesine azdır ki, O’nun asıl mucizesi ve erdemi de buradadır.

Aslında en çok kan dökülmesi ve intikam alınması gereken zaman Mekke Fethi olması gerekirken rahmet ve merhametin tecelli ettiği bir sahne olmuştur. Ama unutmayalım ki bu rahmet ve merhamet elinde kılıç olandan gelmiştir.

Bu duygularla hepimizin cuması mübarek olsun.