“Amerika Sen Busun” şiirimi yazalı yirmi yıla yakın oluyor. O şiiri yazdığım dönemde iki temel kanayan yarası vardı dünya Müslümanlarının. Biri Afganistan, diğeri de Irak.
Aradan geçen yirmi yılda Afganistan ve Irak büyük oranda “bağımsız ve regüle” iki devlet haline geldi. Yine aradan geçen yirmi yılda Suriye’de çok büyük bir iç savaş oldu ve bitti. Libya bir iç savaş atlattı, Yemen’de iç savaş durumu sürüyor, Doğu Türkistan’daki zulüm konusunda değişen hiçbir şey olmadı ve Gazze, iki büyük soykırım girişiminin üstesinden geldi. Türkiye ise tabiri caizse badire üzerine badire atlattı ama şükürler olsun ki bütün badirelerden çıkmayı başardı.
Bu yirmi yılda İsrail, ABD, Çin, Rusya ve İngiltere’nin yani klasik emperyalist beşlinin yanına İslam coğrafyasında emperyalist hedefleri olan ve bu hedefler için her türlü işbirliğine ve organizasyona açık bir güç olarak İran da eklendi. Gerçi, Suriye Devrimi’nin ardından epeyce beli kırıldı ama yine de bekleyip göreceğiz İran’ın bu emperyalist hedefleri için neleri göze alabileceğini.
Yine bu yirmi yılda ABD’nin “giderek zayıflayan bir emperyalist güç” olduğunu da müşahede ettik hep birlikte. Diğer yandan İsrail’in yenilmezlik miti yerle bir oldu. Libya’da, Afganistan’da, Suriye’de, Bangladeş’te, Somali’de, Sudan’da, Irak’ta ve birkaç İslam ülkesinde daha işler o ya da bu oranda Müslümanların istediği gibi şekillenmeye başladı. Sırada Mısır’ın, Ürdün’ün, hatta Suudi Arabistan’ın olmaması için hiçbir sebep de görünmüyor aslında.
Sarı manyak Trump, “yenilmez bir Amerika’nın muzaffer komutanı” olarak değil, tüm bu gerçekleri algısal olarak da olsa zayıflatmak için yapıyor bence yaptıklarını. Gazze planından Grönland’a, Panama’dan Meksika’ya, Ukrayna’dan Afganistan’a yaptığı çılgın açıklamaları hep bu zaviyeyi hesaba katarak dinliyorum ben.
Her zaman söylediğimi yine söyleyeceğim. Meselelere biraz geniş perspektiften bakarsak ABD’nin zayıflamasının “tepe taklak bir hızla” değil ama gözle görülür şekilde olduğunu rahatlıkla görebiliriz. ABD içerisinde küreselci-ulusalcı çatışmaları, ardı arkası kesilmeyen doğal afetler, ekonomik daralma, AB ile sonu gelmez gerginlikler vd. derken 2000’lerin hemen başında “tek kutuplu dünya hayali” kuran ABD’nin gelinen noktada “başrolünü korumak için efelenen yaşlı bir aktör” gibi davrandığını görmek mümkün.
Bu, burada bir dursun.
Filistinli yazar Muna Havva, “Trump Gazzelileri sürgün edebilir mi?” başlıklı önemli bir yazı yayınladı.
Havva, Trump’ın sürgün planının imkânsız olduğunu söylediği yazısında, bu planın konuşulmasının zararlı etkisinden de söz ediyor haklı olarak. Trump’ın, sürgün planını dünya gündemine sokmasının biri kendisine, diğeri İsrail’e, diğeri de uzun vadede Filistinlilere temas eden üç amacı var Havva’ya göre. Kendisine temas eden yanı “içerde yediği haltları gözden kaçırma” amacı. Ki, bu oldukça anlaşılır. Amerikalıların gözünden kaçırarak bir şeyler yapmaya başladı Trump. Bunları olabildiğince az tepkiyle geçiştirmenin yolu da gündemi bir bomba ile saptırmak. Gazze sürgünü planı tam da bu bomba işte.
Planın İsrail’e temas eden tarafı da çok açık. Dünya, İsrail’in Hamas karşısındaki büyük hezimetini, alçaltıcı mağlubiyetini konuşmak yerine sarı manyağın sürgün planını konuşuyor.
Gelelim uzun vadeli amaca. Hiç kimsenin aklında Gazzelileri yurtlarından sürgün etmek yokken Trump bu sürgünü konuşulur hale getirdi. Havva bu noktada diyor ki: “İsrail’in saldırıları durdurulmalı meselesini konuşmak yerine Filistinlilerin alternatifleri neler diye konuşmaya başlamamız isteniyor.”
Trump’ın Gazze planı, konuşulma biçimiyle “oldukça şeytani bir propaganda kampanyası”na dönüşmüş durumda. Yani, İsrail’in yenilgisinin, Hamas’ın zaferinin ve Trump’ın yediği haltların üzerine serilmiş bir örtü gibi duruyor.
İnanıyorum ki biz gayretten geri durmaz da olanı biteni doğru değerlendirirsek Allah bu örtüyü kaldırır ve bu aptallar topluluğunun planlarını başlarına geçirir.
https://www.yenisafak.com/yazarlar/ismail-kilicarslan/sari-manyak-nicin-el-artiriyor-4676093